حاج محسن رحمانی بنیانگذار گروه رحمانی و برند معتبر «مانی» است
صنایع غذایی: حاج محسن رحمانی در سال 1315 در روستای نرج‌آباد مراغه دیده به جهان گشود. او دارای 3 برادر و 4 خواهر بود که جملگی به کار کشاورزی و خشکبار اشتغال داشتند.
9 ساله بود که پدرش از نرج‌آباد به مراغه می‌آید و به‌صورت شراکتی کارگاهی را تأسیس می‌کند تا زمینه شکل‌گیری گامی بزرگ در عرصه صادرات کشمش کشور فراهم شود و چند صباحی بعد 43 درصد خشکبار کشور را به تنهایی صادر کند. بنیانگذار برند «مانی» او انسانی خودساخته بود که میل زیادی به زیستن و ساختن داشت. بسیار پرتلاش و فعال و در عین‌حال دین‌دار و خوش‌قلب بود. نمازش را سروقت ادا و به‌رغم جدیت در ساعات کاری پس از پایان کار با همکارانش به مثابه یک دوست رفتار می‌کرد.
حاج محسن رحمانی، بنیانگذار صنعت نوین خشکبار کشور همیشه از زمانش جلوتر در حرکت بود و نگاه ویژه‌ای به ارتقای فناوری و تکنولوژی تولید داشت.
وقتی متوجه شد در دنیا دستگاه سورتینگ لیزری تولید شده، به سرعت اولین سورتینگ لیزری کشور را خریداری و وارد کشور می‌کند تا تولیداتش بهترین کیفیت را داشته باشد.
بنیانگذار برند «مانی» همیشه به‌دنبال کارهای بزرگ بود و خریدهای با تناژ بالا انجام می‌داد و برای کارهای کوچک وقت نمی‌گذاشت.
در دهه هفتاد که اتحاد جماهیر شوروی دچار فروپاشی شد صادرات ایران مهم‌ترین بازار خود را از دست داد و در آستانه نابودی قرار گرفت. این حاج محسن بود که با تسلط فنی بر بازار کشمش راه‌حل را بهبود کیفیت و آماده‌سازی آن بر اساس استانداردهای کشورهای اروپایی یافت و با اقدامی بی‌وقفه و سریع این خلاء را پر کرد و بازار، را به سر منزل مقصود باز آورد.
بنیانگذار گروه رحمانی بهای بسیاری به نیروی انسانی می‌داد و رموز مدیریت بر دل‌های کارکنان را به‌خوبی می‌دانست و بسیاری از نیروهایش را خانه‌دار و ثروتمند کرد. کارکشت علمی انگور را از فرانسوی‌ها آموخته بود و در مراغه باغ‌های استاندارد انگور ایجاد کرده که از او به یادگار مانده است. بسیار اهل سفر و یادگیری جدیدترین یافته‌های تولید بود و به اقصی‌نقاط دنیا جهت نیل به این اهداف سفر کرده است.
بنیانگذار برند «مانی» هیچ‌گاه منافع شخصی خود را در معاملاتی که انجام می‌داد لحاظ نمی‌کرد و در هر معامله به فکر منافع طرف مقابل هم بود.
دغدغه‌ای درخصوص کارها در روزهای پایانی حیاتش نداشت و مطمئن بود مسیری که در آن پا گذاشته پایدار خواهد ماند.
این بزرگمرد تا روزی که توان داشت در محل کارش حاضر شد، چرا که هیچ‌گاه علاقمند نبود تا در بستر بیماری بماند. متأسفانه ابتلا به سرطان ریه مانع از تداوم کارآفرینی، ارتقای ارزش افزوده و ارزآوری این مرد دنیا دیده شد و از 30 مهر 1402 اقتصاد کشور از حضور پربارش محروم شد.
یادش همیشه در اذهان فعالان صنعت خشکبار به نیکی ماندگار خواهد بود.
صنایع غذایی / اقتصاد سبز آنلاین / اقتصادسبز / اقتصاد سبز / صنایع غذایی / صنعت غذا / کشاورزی / پایگاه خبری صنعت غذا
